Franchising sözleşmesi, taraflarca sözleşme serbestisi (TBK m. 26) kapsamında oluşturdukları, kanunda düzenlenmeyen, tam iki tarafa borç yükleyen atipik bir sözleşmedir . Atipik bir sözleşme olmasından dolayı sözleşmenin tüm unsurlarını kapsayacak bir tanım yapmak güçtür. Amerika’da franchising sözleşmesinin tanımı yapılmayıp Federal Ticaret Komisyonu tarafından yapılan düzenleme ile sözleşmenin içermesi gereken asgari şartlar ifade edilmiştir . Bu şartlar; franchise alana franchise verenin gayri maddi mallarını kullanım hakkının devredilmesi, franchise verenin sürümü sürekli desteklemesi ve ilişkinin belli miktar parayı içermesidir . Franchising sözleşmesi lisanslamanın özel bir türüdür . Franchising sözleşmesi, bağımsız iki taraf arasında birbirine uygun irade beyanlarıyla oluşan tam iki tarafa borç yükleyen sürekli bir sözleşmedir . Kırca sözleşmeyi şu şekilde tanımlamıştır : “Franchise sözleşmesi, konusu bir mal ve/veya hizmetin sürümü ve dağıtımı olan, sürekli bir sözleşme olup, bununla mal ve/veya hizmeti üreten ve/veya satan franchise veren; adı, sembolü, markası gibi gayrı maddi mal ve değerlerini kullanarak bunların sürümünü yapma hakkını bir ücret karşılığında, belli bir bölgede kendi ad ve hesabına çalışan, bağımsız kişilere (franchise alanlara) vermeyi borçlanır. Franchise veren bu sözleşme ile ayrıca mal ve/veya hizmetlerin en iyi şekilde pazarlanmasını sağlamak için pazar araştırması ve tanıtım (reklamlar) yapmak, bu konuda kendine özgü bir anlayış geliştirip, bir organizasyon kurmak ve franchise alanları çalışmalarından yararlandıracak şekilde bu organizasyona dahil etmek yükümlülüklerini üstlenir. Franchise alan ise, ücret yanında sözleşme konusu malların sürümünü desteklemek, bu konuda gerekli tüm bilgileri franchise verene iletmek, franchise verenin pazarlama ilkelerine, talimatlarına uymak, eğitim programlarına katılarak bu doğrultuda işletmesini yürütmek ile yükümlüdür.”.

Franchising sözleşmesinin taraflarından biri; kendine ait gayri maddi mallarının kullanımını devreden, franchise veren ya da franchisördür . Sözleşmenin diğer tarafı ise franchise verene ait olan gayri maddi malları kullanan, franchise alan ya da franchiseedir . Taraflar arasında karşılıklı fayda ilişkisi vardır .

Taraflar birbirine uygun irade beyanları ile herhangi bir şekil şartı olmadan franchising sözleşmesini düzenleyebilirler . Taraflar arasında eşitlik olduğu ifade edilse de tarafların birbirinden farklı ekonomik basamaklarda olduğu açıktır. Franchising sözleşmesinde dikey iş birliği mevcuttur .

Franchising sözleşmeleri, kanunda düzenlenmeyen atipik sözleşmelerdir . Ancak karma sözleşme mi yoksa sui generis sözleşme mi olduğu tartışmalıdır . Kabul edilen görüşe göre sözleşmeye uygulanacak hükümler farklılık arz eder.

Sui generis sözleşmeler, kısmen veya tamamen kanunda bulunmayan sözleşme türlerinin unsurlarından meydana gelir . Karma sözleşmeler ise, kanun düzenlediği çeşitli sözleşme tiplerinin kanunun öngörmediği tarzda biraya gelmesiyle oluşan sözleşmelerdir .

 Karma sözleşme olması durumunda da kıyas görüşüne göre; sözleşmelere, kanun hükümlerinin uygun düştüğü ölçüde kıyasen uygulanacağı ifade edilir . Bu genel kabul edilen görüştür. Soğurma görüşüne göre önemli olan unsur hangi sözleşme tipine aitse, o sözleşmenin hükümleri uygulanmalıdır . Birleştirme görüşüne göre ise; sözleşmede yer alan her edime, edimin ait olduğu kanun hükmü uygulanmalıdır .

Franchising sözleşmeleri tam iki tarafa borç yükleyen sürekli sözleşmelerdir. Sözleşme süresi boyunca tarafların birbirlerine karşı borçları devam eder. Franchising sözleşmesinin taraflarının borçları yapma veya yapmama şeklinde olabilir.

Franchising sözleşmeleri, çerçeve sözleşmesi niteliğindedir . Taraflar genel şartları belirledikten sonra, ileride bu şartları destekleyen sözleşmeler yapma borcu altındadır .

Öğretide, franchising sözleşmelerinde tarafların borçlarını ifa ederken göstermeleri gereken özen belirlenirken, basiretli tacir ilkesi referans alınmıştır . Ancak bir sözleşmenin tarafı olması kişiyi tacir kılmaz. Gerçek kişilerin tacir olabilmesi için bir ticari işletmeyi kısmen de olsa kendi adına işletmesi gerekir (TTK m. 12/1). Franchise alan ve franchise verenin tacir olup olmadığına kanuna göre karar verilmelidir.

 Franchising sözleşmesinin esaslı unsurlarından olan ücret , franchise alanın asli edim borcudur . Franchise alan yapılan sözleşme kapsamında kendisine sunulmuş olan gayri maddi malları kullanım hakkından dolayı bir ücret ödemesi gerekir . 

Ücretin türü, sözleşme ile kararlaştırılabilir. Taraflar isterse ücreti; başlangıç ücreti ve/ veya sözleşme süresi boyunca ciro üzerinde ödenen ücretler (royalty) veya toptan ve bir kere yapılan ücret (lumpsum- fee) şeklinde kararlaştırılabilir .

Franchising sözleşmesinde, franchise alanın reklam gid